Άκου Καλλικρατειανάκο

Τι να πρωτοσυμμαζέψεις; 

του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Μακεδονία στις 19/05/2011

Το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο.

"Προχτές που βγήκε λίγος κανονικός ήλιος πήγα μια βόλτα προς Νέα Ηράκλεια, Καλλικράτεια, ως Βεριά, κι αντί να ανοίξει η ψυχή μου έπαθα κατάθλιψη.

 Βρομιά, ξεχειλισμένοι κάδοι στους δρόμους, σκουπίδια παντού, τρύπες στα οδοστρώματα ή ανώμαλοι χωματόδρομοι, κλαδιά κομμένα, πεταμένα στις γωνιές, και φρικαλέα, κακόγουστα κτίσματα, συνήθως φτηνοκατασκευές, κάποια αυθαίρετα κάποια όχι, σχεδόν παντού - ακόμα και οι παραλίες μέσ’ στη λάσπη, τις λακκούβες, την εγκατάλειψη. Και δίπλα το μόνο καλό: η μαγευτική θάλασσα. Τι να την κάνεις;

Όλη αυτή η περιοχή αποτελεί όνειδος για τη Θεσσαλονίκη - και μη μας πει κάποιος πως τα έχτισαν φτωχοί όλα αυτά τα κιτσαριά, όχι. Μηχανικοί τα στήσανε όπως όπως και τα πούλησαν νύχτα - μάλλον τα περισσότερα.

Αν σκεφτεί κανείς τι θα μπορούσε να είχε χτιστεί σ’ αυτές τις ωραίες περιοχές με έλεγχο και έμπνευση μιας οραματικής και έντιμης πολεοδομίας, και αν ήταν διαφορετική η κουλτούρα των Ελλήνων και οι αυταπάτες μας, τότε ενοχλείται περισσότερο: φανταστείτε ωραία εξοχικά με κήπους σε τέσσερα στρέμματα, δρόμους, ακριβά ξενοδοχεία και μαγαζιά, και τι τουρισμός θα συνέρεε εκεί και πόσο διαφορετική θα ήταν και η εικόνα όλης της πόλης, αλλά και τι εντύπωση θα δημιουργούσε το μέρος ως πρόναος της Χαλκιδικής - ενώ τώρα; Ούτε στη Βομβάη δεν βλέπεις τέτοιες εικόνες κακογουστιάς, κυνικής χρησιμοθηρίας, εγκατάλειψης, αρπαγής και φτήνειας - το Καραμπουρνάκι της δεκαετίας του εξήντα ήτανε Κάπρι μπροστά τους.

Μια τεράστια πολεοδομική φλύκταινα είναι όλο αυτό το πράμα, που μέρος του διεκδικεί μερίδιο από τα ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες αυθαίρετα των Ελλήνων - αριθμός που αν τον κάνεις διαίρεση βγάζει σχεδόν ένα αυθαίρετο για κάθε οικογένεια. Είμαστε, δηλαδή, και οι πρώτοι.

Συμμαζεύεται αυτό το χειμαδιό; Συμμαζεύεται λοιπόν αυτή η χώρα, που έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ξεπεσμού του φρονήματος και της αισθητικής; Μπα, σαν χλομό το βλέπω. Πώς θα διορθωθεί αυτή η κατάσταση; Δεν υπάρχει τρόπος - μόνο στη μεθεπόμενη γενιά, αφού καταπέσουν όλα αυτά, κι αρκεί εκείνοι τότε να μη χτίσουν τίποτε χειρότερα.

Ο ελληνικός, επιθετικός, βουλιμικός μικροαστισμός βρήκε σ’ αυτές τις περιοχές τον ιδανικό του βιότοπο, με τη συνενοχή της πολιτείας και των πολιτικών - για χρόνια γινόταν αυτό που γινόταν σ’ αυτές τις περιοχές και οι υπεύθυνοι εθελοτυφλούσαν και οι ανεύθυνοι έπαιρναν θάρρος και δούλευαν νύχτα και συσσωματωνόταν η ασχήμια και επεκτεινόταν και τώρα δεν μπορεί πια κανείς να κάνει τίποτε. Θα ζήσουμε εμείς με την ανοχή μας κι εκείνοι με την αυταπάτη της κατοχής ενός κάποιου εξοχικού σε ένα υποβαθμισμένο μέρος - παρά την αντικειμενική ομορφιά της περιοχής και του τοπίου.

Αλλά και στη Χαλκιδική, ευρύτερα, ψαύεις την ασχήμια και την κακογουστιά και τον κυνισμό και την αναρχία - ακόμη κι αυτό το θεϊκό μέρος το καταντήσαμε σαν τη θλιβερή νεοελληνική ψυχή μας. Λύσσα για μια ιδιωτική παράγκα, πάση θυσία.

Που μετά έγινε μεγαλομανής μεζονέτα με δάνειο και που σήμερα, συνήθως, πωλείται.

Είναι το σύνδρομο της μεταπολίτευσης. Όλοι με το στανιό ιδιοκτήτες, κανονικού, έστω αυθαίρετου, ή κατά το ήμισυ παράνομου. Ταμάχι.
Και να φτιάξουμε τα οικονομικά και να βγούμε απ’ το μνημόνιο, αυτά τα κτίσματα θα παραμείνουν ως μνημεία μιας θλιβερής εποχής ιδεολογημάτων παραγεμισμένων με λαμογιά και κατσιβέλικο γούστο. Ο ελληνισμός σε παρακμή, με σαγιονάρες, κρεμαστόβρακος."